Na een rugbrekende dollemansrit in de auto van Manochehr van Isfahan naar Teheran hadden we nog een paar uurtjes om te slapen alvorens we Amir zouden ontmoeten. Een aardige vriend in Nederland bracht ons een paar maanden eerder al met hem in contact. Afgezien van een rits aan slechte grappen op Whatsapp was er niet veel gesproken. Er waren dus ook nog geen plannen voor onze komende dagen in Teheran. Dolgelukkig waren we toen Amir voorstelde om vooral ergens te beginnen met een Iraans ontbijt. Heerlijke gebakken eieren met gekruide tomatenspread zorgden voor de eerste energie, nodig voor de dag die zich voor ons uitstrekte.
Met Amir en zijn vriendin Golriz brachten we een bezoek aan het Nationaal Museum in het hart van Teheran. Hier zagen we historische schatten van duizenden jaren oud en konden we proeven aan de vervlogen tijden van het oude Perzische rijk. Met onze hoofden vol verhalen en prachtige objecten maakten we een rondje door het nabijgelegen City park en zagen we hoe Golriz de vele straatpoezen wat broodnodige aandacht gaf.
Toen vertelde Amir ons dat we in de buurt waren van onze volgende bestemming en bij de uitgang van het park duwde hij ons voort richting een restaurant waar een gigantische rij stond. Zowel bij de ingang als bij de uitgang. De 'rij' bij de uitgang bleek veroorzaakt te worden door een constante uitstroom van mensen die na binnen volledig afgeserviced te zijn vriendelijke doch dringend richting de uitgang werden gedirigeerd. Het bekendste restaurant in de binnenstad van Iran was een ware fabriek. Welkom bij Moslem, dé plek voor Iraanse lekkernijen met als lokaal hoogtepunt Tahcheen: Een rijstgerecht met kip, boter, saffraan, zuurbesjes en een heerlijke knapperige bovenlaag.
Na een tiental minuten in de rij gestaan te hebben (dat viel mee!) werden we langs een glazen toonbank geleid. Ondanks de indrukwekkende talenknobbels reikte ons Farsi niet veel verder dan 'mamnoon' (dankje) en 'khoda hafez' (tot ziens) en het aanwijzen van de vele gerechten ging ons goed af. Met z'n vijven werden we getrakteerd op gigantische schalen met perfect gekookte rijst op diverse wijzen bereid. De traditionele saffraanrijst met een overheerlijke korst, boterrijst, gestoofde kip en meerdere gerechtjes voor ernaast boden een feest voor de lunch. Amir en zijn vriendin Golriz vertelden ons wat we voor ons hadden en al luisterend en etend keken we onze ogen uit in de eetgelegenheid die op springen stond. Iraniërs van alle rangen, standen en leeftijden bleken, onafhankelijk van het tijdstip, deze plek te kiezen om wat te eten maar vooral ook om bij te praten.
Zeker anderhalf uur later kregen de Hollandse toeristen het op de heupen. We zagen uit het raam dat het druk was geworden op straat en we waren benieuwd om te zien wat er aan de hand was. Gelukkig had Taco een extra maag meegenomen en lukte het ons om met beperkt gezichtsverlies ("Ik kan echt een paard op, Amir") het grootste gedeelte van het eten verorberen. De aanstalten om de tafel te verlaten waren een duidelijk signaal voor de bediening om ons zo vriendelijk doch zo snel mogelijk naar de uitgang te begeleiden. Wat inhield dat we al schuifelend, met volle buik en met de smaak van overheerlijke saffraanrijst nog in onze mond, achteraan in de rij op het smalle trappetje naar beneden mochten aansluiten.